Sleswig-Holsteen hett nich veel Ehrenbörger, Helmut Schmidt weer een vun jem. He is nu gahn – mit 96 Johr, en Hamborger dör un dör, de liekers ok to uns Land tohören deit. Sien lütt Huus an’n Brahmsee weer em un sien Fru Hannelore, Loki nöömt, en tweete Heimat.
Veel is över em schreven worrn, över den groten Olen – in Böker un Blääd, toletzt över de besünner Truerfier in’n Hamborger Michel. Un nu ok noch mal op Platt, in de Spraak, de he seker kennt hett in ehr egen Hamborger Farv, ok wenn dat nich sien egen Spraak ween is.
Wat de Spraak em liekers wichtig weer mit ehren egen Toon, dat hebbt all Lüüd opletzt to weten
kregen. Helmut Schmidt harr sik in sien Testament wünscht: op de Truerfier för em schull dat schöne ole Leed „Mien Jehann“ vun Klaus Groth (1819–1899) speelt un sungen warrn. De Hamborger Muskant Jochen Wiegandt harr düssen Part övernahmen. En grote Ehr weer dat för em, so vertell Jochen Wiegandt. Liesen un sinnig un eenfach wunnerbor klung denn „Mien Jehann“ dörch den staatschen Michel. Jochen Wiegandt verstünn dat, alleen mit sien Stimm un sien Gitarrenspeel de Minschen in de Kark un tohuus an’n Bildscheerm mittonehmen. Nich blots de Minschen, de de plattdüütsche Spraak verstahn kunnen – nee, all hebbt sik anröögt
Ein Nachruf von Marianne Ehlers
Diesen Artikel online lesen oder Print-Ausgabe bestellen